Działo samobieżne ASU-85

Głównym jego zadaniem było zwalczanie broni pancernej. Doświadczenia II wojny światowej, podczas której przeprowadzono kilka dużych operacji z użyciem oddziałów spadochroniarzy wykazały potrzebę wsparcia lądujących oddziałów bronią ciężką. Na początku lat 50.-tych XX wieku w ZSRR skonstruowano działo samobieżne ASU-57, uzbrojone w armatę przeciwpancerną kalibru 57 mm. Masa pojazdu wynosiła 3,5 t. co pozwalało na desantowanie z samolotu za pomocą spadochronów. Powstałe kilka lata później ASU- 85 uzbrojone było w armatę ppanc. 85 mm ale ważyło 15,5 t. Desant z użyciem spadochronów był niemożliwy z powodów technicznych. Zakładano, że oddziały desantowe zdobędą lotnisko, na którym wylądują samoloty AN-12 i An-22. Pierwszy zabierał na pokład jeden pojazd, w przypadku AN-22 przewożono 2 działa samobieżne. ASU -85 określa się w terminologii wojskowej jako lekkie działo samobieżne, do konstrukcji użyto podwozia czołgu pływającego PT-76.

Do Wojska Polskiego pojazdy trafiły jesienią 1965 roku po manewrach "Burza Październikowa 65". Podczas tych manewrów na lotnisko w Erfurcie w Niemczech Wschodnich zrzucono jednorazowo całą 6 Pomorską Dywizję Powietrzno – Desantową, skakało wtedy 4.130 żołnierzy. Polaków wspierały ASU-85 z radzieckiej 7 Gwardyjskiej Dywizji Powietrznodesantowej z Kowna. Łącznie do 6 PDPD trafiło 25 pojazdów, które tworzyły 35 Dywizjon Artylerii Samobieżnej.

Wycofano je ze służby po 1976 roku. Jeden z egzemplarzy o numerze taktycznym 9011 trafił do zbiorów Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej.

Dane techniczne: Waga: 15,5 tony; Pancerz: 15-40 mm; Długość: 8,44 m, Szerokość: 2,97 m, Wysokość: 1,94 m; Prędkość: 45km/h;  Uzbrojenie: armata D-70 kal. 85 mm, karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm.